Ben jij ook gek op verhalen over helden en heldinnen? 
Ik in elk geval! De eerste held die ik me herinner was Odysseus. Uren bleef ik aan de beeldbuis gekluisterd en leefde mee met zijn verhalen. Maar ook Pipi Langkous, Koning Arthur, Oprah Winfrey, Harry Potter en vele anderen wisten me altijd weer te boeien.

Wat hebben deze helden & heldinnen met elkaar gemeen ? 
Het verhaal begint meestal op het moment dat iets in hun dagelijks leven helemaal fout loopt. Ze worden diep gekwetst, niet gezien of gehoord, horen er niet bij, hebben een traumatische ervaring of worden uitgedaagd, kortom, ze worden zodanig door elkaar geschud dat heel hun wereld op zijn kop staat. 

Onze helden worden geroepen om op avontuur te gaan.
Ze krijgen een unieke opdracht die niemand behalve zij zelf tot een goed einde kunnen brengen en waar heel hun omgeving baat bij zal hebben. Tijdens hun avontuur worden ze voortdurend uitgedaagd door een  gemeenschappelijke vijand die al hun angsten naar boven brengt in de hoop hen te breken of toch minstens te verleiden om hun heldentocht op te geven. Ook zijn er altijd een aantal opportunistische figuren aanwezig die dan weer onze held, dan weer de tegenpartij steunen of volgen. 

Hun avontuur is geen plezierreis. 
Onze helden willen soms opgeven. Ze zien de dood meermaals letterlijk in de ogen en moeten altijd offers brengen. Onderweg verliezen ze vrienden, ze worden verraden, geconfronteerd met hun grootste angsten zoals gevaar, verlies of falen. Maar hun verlangen drijft hen voort en ze houden vol. Ook al zijn ze niet perfect, ze weten dat niemand anders hùn specifieke kwaliteiten en talenten heeft, dat de wereld hen nodig heeft en dat enkel zij hun zoektocht tot een goed einde kunnen brengen. 

Maar ze kunnen het niet alleen.
Ze worden bijgestaan door enkele trouwe vrienden en begeleid door een wijze mentor met spirituele kwaliteiten die op cruciale momenten altijd het passende advies geeft en verrassende magische cadeaus geeft waarmee ze de volgende uitdaging aankunnen. 

Door hun angsten onder ogen te zien, komt hun innerlijke parel vrij. 
Tijdens hun avontuur, ontdekken onze helden niet enkel hun eigen zwakheden, maar ook nieuwe kwaliteiten en karaktereigenschappen. Ze worden zelfzekerder, moediger, sterker, en overwinnen uiteindelijk alle kwaad waarmee ze niet enkel de oorspronkelijke problemen in hun eigen leven oplossen, maar ook van vele anderen. Onze helden hebben niet alleen hun plek gevonden in de wereld, ze zijn ook gegroeid (fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel) én krijgen altijd een fantastische beloning (een beker, een zwaard, een toverstok, …) plus de man/vrouw van hun dromen. 

Welke held of heldin inspireert jou ? Laat het me hieronder weten!
Heldenverhalen zijn van alle tijden en alle culturen. Ook jouw leven kan een heldenverhaal worden. Jouw verhaal hoeft zich niet af te spelen in het Zweinstein van Harry Potter of het Tintagel kasteel van Koning Arthur om magische resultaten te creëren. 

Ook jij bent diep van binnen al perfect. 
Net zoals elke held pas onderweg ontdekt dat hij of zij àlle kwaliteiten en karaktereigenschappen heeft om te slagen, bezit jij ook (nu àl) àlles wat je nodig hebt om succesvol te zijn. 

Ik weet en begrijp dat het vaak moeilijk is om dat te geloven. Ik weet dat er mensen zijn die véél meegemaakt hebben, onderuit gehaald zijn, misschien hebben sommigen onder jullie het gevoel dat het te laat is of dat jij het niet kan, iedereen behalve jij. Wat je overtuiging ook is, weet dat het maar een overtuiging is, GEEN REALITEIT. Diep van binnen ben je perfect, écht waar!

Ik herinner me nog mijn kindertijd.
Ik was niet gelukkig en wist allesbehalve wat ik met mijn leven moest aanvangen. Ik lijk helemaal niet meer op het meisje of de vrouw die ik vroeger was. Ik bruis nu van energie (weinigen kunnen me bijhouden) en straal van vreugde en deugenieterij. Ik hoù van mezelf, ik hoù van het leven, ik hoù van mensen. Ik kan echt zeggen dat ik gelukkig ben. En succesvol. En dat had ik nooit gedacht. Maar ik heb het wel geloofd als mijn gidsen me vertelden dat ik het kon. En jij kan dat ook bereiken!

Als je niet op pad gaat, ga je achteruit.
Geloof me, dan zal je leven er binnen 5 à 10 jaar nog miserabeler uitzien. Zal je nog ongelukkiger of depressiever zijn. Is dat wat je wil?

Of wil je ‘s morgens met plezier je bed uitspringen om aan je boeiende werkdag te beginnen omdat je je passie ontdekt hebt? Omdat je een zinvolle bijdrage levert aan de wereld rondom jou? Omdat je overvloed en vrijheid hebt gecreëerd zodat je meer leuke dingen kan doen zoals die droomreis met je gezin. Omdat je gekoesterd en gewaardeerd wordt door je partner bij wie je ‘s avonds dichtbij in bed kruipt? 

Op pad gaan is magie creëren in je leven, carrière en relaties. 
Op pad gaan, is springen zonder je vragen te stellen, gewoon doen.
Op pad gaan is je hart volgen in plaats van je angsten.
Op pad gaan is je dromen nastreven en je niet laten beperken door je partner, ouders, kinderen.

Je krijgt nooit meer dan je aan kan. Hoor je me? Je krijgt écht nooit meer dan je aan kan! 
Onze helden wisten ook niet wat hen te wachten stond als ze geroepen werden. Ze beantwoordden gewoon de roep van hun ziel en gingen op pad, bereid om alles te doen wat nodig was om te slagen. En slagen doen ze altijd! Is het een gemakkelijke reis? Neen, maar ik ken geen enkele reis die zoveel voldoening geeft en zoveel magie oplevert, niet alleen voor jezelf, maar ook voor je omgeving. 

Heb jij de moed, het vertrouwen en het doorzettingsvermogen om er helemaal voor te gaan? 

SCHRIJF JE DAN NU IN VOOR EEN GRATIS DOORBRAAKSESSIE! 

Er zijn nog enkele plaatsen vrij.

https://meetme.so/Doorbraaksessie

We zijn net terug van een Spirituele Reis naar Avalon die ik begeleidde. De deelnemers en ikzelf  werden echt wel op de proef gesteld… En het bleef niet bij één keer…. ​

​​Je zou denken dat ik het ondertussen gewend ben om in overgave te gaan. En ik denk dat dat ook zo is zolang het enkel over mezelf gaat. Mijn lieftallige gidsen hebben al jaren de gewoonte om mij pas een dag op voorhand het thema door te geven waaraan in een bepaalde groep zal gewerkt worden. En de concrete invulling krijg ik meestal pas op het moment zelf. Let op, de structuur ligt grotendeels vast maar de rode draad, het thema en de invulling voel, zie en hoor ik pas als het zover is.

In het begin joeg me dat de stuipen op het lijf. Ik zal nooit mijn eerste groep vergeten. Ik had alles zorgvuldig voorbereid en zag het helemaal zitten. Tot we begonnen met een kennismakingsronde en bleek dat de meeste deelnemers met andere zaken worstelden dan wat ik had voorbereid. Het zweet brak me uit. Wat nu, vroeg ik mezelf af? Mijn gedachten raasden aan 200 per uur door mijn hoofd.  ​
Ik bedacht dat ik twee keuzemogelijkheden had: bij mijn oorspronkelijke intentie blijven en geven wat ik had voorbereid (je zou dit vastberadenheid, focus of koppigheid kunnen noemen, al naargelang je invalshoek) of vertrouwen in mezelf en het proces, mijn voorbereiding volledig loslaten en soepel meegaan met wat zich aanbood. 

Ik koos voor het laatste. Ik moet toegeven dat ik me in het begin toch wat ongemakkelijk voelde, maar naarmate het weekend vorderde, sloeg dit helemaal om. Ik voelde de ongelooflijke wijsheid en liefde van de Eeuwige Bron (of God, of Spirit of Matrix of hoe je het ook wil noemen) die al deze mensen met een gelijkaardig thema had samengebracht. Ik voelde dat het geen toeval was dat ze bij mij terechtgekomen waren. Ik voelde dat ik elke deelnemer (die de sprong wou wagen om zich kwetsbaar op te stellen) één of meerdere stappen verder kon brengen. En het uiteindelijke resultaat was veel beter dan ik zou hebben kunnen voorbereiden en dan we verwacht hadden, inclusief ikzelf. 

Opgewonden vroeg ik ’s avonds aan mijn gidsen, wat er aan de hand was. Die nacht had ik een droom. 

Ik wou in mijn droom ergens naar toe, maar mijn auto werkte niet. Ik besloot de bus te nemen in plaats van bij de pakken te blijven zitten. Het was een donkere nacht, er waren geen straatlantaarns en er was nergens een lichtje te bespeuren, alles was gitzwart. Toen de bus kwam aanrijden, bleek dat ze zonder lichten reed en dat er geen chauffeur inzat. Ik voelde dat ik zelf met de bus moest rijden als ik mijn bestemming wilde bereiken! Ik ging de uitdaging aan en klauterde op de stoel van de buschauffeur. Ietwat onhandig vond ik alle pedalen en de schakeling. Wat nu? Ik zag geen steek. Ik haalde een keer diep adem en probeerde me te ontspannen. Ik besefte dat ik maar één mogelijkheid had. Ik zou op mijn gevoel moeten rijden! Vanaf dat ogenblik leek het alsof mijn ogen ietwat wenden aan het donker, maar het was echt miniem. Ik zag hooguit een smalle strook schemerdonker voor de neus van de bus, net genoeg om te rijden, al de rest bleef aardedonker. Elke bocht in de weg werd pas zichtbaar op het laatste moment. Na een tijdje wende ik aan deze manier van rijden. Al wat ik moest doen was vertrouwen in mezelf, bij mijn gevoel blijven en terugvallen op  mijn kennis. Ik vond het hoe langer hoe leuker. Na enige tijd bereikte ik  zonder gps, kaart of copiloot – met alle klanten in de bus - vrolijk mijn bestemming. 

Ik begreep de boodschap onmiddellijk. 

Het is niet altijd gemakkelijk geweest om op  mijn gevoel te vertrouwen. Ik was altijd bezig met mijn verstand, niet met mijn gevoel. Ondertussen weet ik uit ervaring dat mijn gevoel vertrouwen altijd de beste optie is, niet alleen voor mezelf, maar ook voor de deelnemers. Weet je trouwens, dat de wetenschap ondertussen (her) ontdekt heeft dat elke mens drie breinen heeft? Eén in je hersenen, één in je hart en één in je buik (ja, je zogenaamde buikgevoel). Dus er zit wel degelijk “verstand” in je “gevoel”. 

Maar wat heeft dit nu met Avalon te maken?

Eerst en vooral kreeg ik de dag voor ons vertrek te horen dat het thema van de week “overgave” was. En ik had het nog niet lang meegedeeld aan de groep, of we kregen onze eerste test…. We konden de grens niet over en de trein onder het kanaal niet op zonder nieuwe tickets te kopen. Er was een vergissing gebeurd bij de inschrijving en we moesten ter plekke nieuwe tickets betalen…. Wat we ook deden, de bediende was niet te verwurmen. Ook de verantwoordelijke erbij halen, hielp niet. Ze gaven ons de raad achteraf te proberen ons geld te recupereren. Dan maar in overgave gaan…. 

Geen ideale start van de reis dacht ik bij mezelf. Ik was blij verrast hoe positief de groep er mee omging. Er werd vrolijk gebabbeld en kennisgemaakt. Na een leuke (en lange dag) naar de spirituele krachtplekken in Avebury, kwamen we ’s avonds moe maar voldaan op onze bestemming. Uitgehongerd schoven we onze voeten onder tafel voor de heerlijke ovenschotel die de kokkin had klaargemaakt. Ondertussen ging ik met de eigenares de kamers bekijken zodat ik iedereen kon indelen. Drie van de deelnemers hadden specifiek geboekt in de yurt. Zij hadden een badkamer met bad/douche en toilet net tegenover de tent die gezellig was ingericht met echte bedden en waren verrukt van hun grote romantische tent. De eigenares deelde me mee dat het centrum volzet was en dat ze ons had omgeboekt naar andere overnachtingsmogelijkheden dan overeengekomen. Er begon een belletje te rinkelen… “Wat bedoel je” vroeg ik toch een beetje ongerust …. Al gauw kwam de aap uit de mouw. In plaats van kamers per twee met eigen badkamer (die ze mij bij mijn eerder bezoek getoond en “verkocht” had), kregen we oude kamers of caravans zonder toilet of douche. Alles zag er proper uit, maar het was een hele weg met trapjes op en af zonder verlichting naar een toilet of douche die we moesten delen met een tiental anderen. De caravans waren stokoud én het was snikheet…. Hoe zouden de deelnemers hierop reageren? Dit was niet de afspraak die ik had gemaakt met het centrum. 

Om een lang verhaal kort te maken… de deelnemers gingen er geweldig mee om. Zo goed zelfs, dat het de grap van de week werd. En zoals altijd als je in overgave gaat, kregen we na twee dagen een geschenk. We mochten allemaal verhuizen naar de beste kamers met eigen douche en toilet en zicht op de tuin. En weet je wat het nog fijner maakte? Dat we het allemaal nog meer waardeerden na de ervaring die we net gehad hadden!

Hoe vaak gebeurt het dat jij kan kiezen tussen vasthouden aan een situatie die je niet leuk vindt of ze aanvaarden en er het beste van maken? Hoe zou het zijn als je van “in overgave gaan” een manier van leven zou maken? Het doet me altijd denken aan dat boeddhistisch gezegde: