Het zal je maar gebeuren - via overgave naar bliss

We zijn net terug van een Spirituele Reis naar Avalon die ik begeleidde. De deelnemers en ikzelf  werden echt wel op de proef gesteld… En het bleef niet bij één keer…. ​

​​Je zou denken dat ik het ondertussen gewend ben om in overgave te gaan. En ik denk dat dat ook zo is zolang het enkel over mezelf gaat. Mijn lieftallige gidsen hebben al jaren de gewoonte om mij pas een dag op voorhand het thema door te geven waaraan in een bepaalde groep zal gewerkt worden. En de concrete invulling krijg ik meestal pas op het moment zelf. Let op, de structuur ligt grotendeels vast maar de rode draad, het thema en de invulling voel, zie en hoor ik pas als het zover is.

In het begin joeg me dat de stuipen op het lijf. Ik zal nooit mijn eerste groep vergeten. Ik had alles zorgvuldig voorbereid en zag het helemaal zitten. Tot we begonnen met een kennismakingsronde en bleek dat de meeste deelnemers met andere zaken worstelden dan wat ik had voorbereid. Het zweet brak me uit. Wat nu, vroeg ik mezelf af? Mijn gedachten raasden aan 200 per uur door mijn hoofd.  ​
Ik bedacht dat ik twee keuzemogelijkheden had: bij mijn oorspronkelijke intentie blijven en geven wat ik had voorbereid (je zou dit vastberadenheid, focus of koppigheid kunnen noemen, al naargelang je invalshoek) of vertrouwen in mezelf en het proces, mijn voorbereiding volledig loslaten en soepel meegaan met wat zich aanbood. 

Ik koos voor het laatste. Ik moet toegeven dat ik me in het begin toch wat ongemakkelijk voelde, maar naarmate het weekend vorderde, sloeg dit helemaal om. Ik voelde de ongelooflijke wijsheid en liefde van de Eeuwige Bron (of God, of Spirit of Matrix of hoe je het ook wil noemen) die al deze mensen met een gelijkaardig thema had samengebracht. Ik voelde dat het geen toeval was dat ze bij mij terechtgekomen waren. Ik voelde dat ik elke deelnemer (die de sprong wou wagen om zich kwetsbaar op te stellen) één of meerdere stappen verder kon brengen. En het uiteindelijke resultaat was veel beter dan ik zou hebben kunnen voorbereiden en dan we verwacht hadden, inclusief ikzelf. 

Opgewonden vroeg ik ’s avonds aan mijn gidsen, wat er aan de hand was. Die nacht had ik een droom. 

Ik wou in mijn droom ergens naar toe, maar mijn auto werkte niet. Ik besloot de bus te nemen in plaats van bij de pakken te blijven zitten. Het was een donkere nacht, er waren geen straatlantaarns en er was nergens een lichtje te bespeuren, alles was gitzwart. Toen de bus kwam aanrijden, bleek dat ze zonder lichten reed en dat er geen chauffeur inzat. Ik voelde dat ik zelf met de bus moest rijden als ik mijn bestemming wilde bereiken! Ik ging de uitdaging aan en klauterde op de stoel van de buschauffeur. Ietwat onhandig vond ik alle pedalen en de schakeling. Wat nu? Ik zag geen steek. Ik haalde een keer diep adem en probeerde me te ontspannen. Ik besefte dat ik maar één mogelijkheid had. Ik zou op mijn gevoel moeten rijden! Vanaf dat ogenblik leek het alsof mijn ogen ietwat wenden aan het donker, maar het was echt miniem. Ik zag hooguit een smalle strook schemerdonker voor de neus van de bus, net genoeg om te rijden, al de rest bleef aardedonker. Elke bocht in de weg werd pas zichtbaar op het laatste moment. Na een tijdje wende ik aan deze manier van rijden. Al wat ik moest doen was vertrouwen in mezelf, bij mijn gevoel blijven en terugvallen op  mijn kennis. Ik vond het hoe langer hoe leuker. Na enige tijd bereikte ik  zonder gps, kaart of copiloot – met alle klanten in de bus - vrolijk mijn bestemming. 

Ik begreep de boodschap onmiddellijk. 

Het is niet altijd gemakkelijk geweest om op  mijn gevoel te vertrouwen. Ik was altijd bezig met mijn verstand, niet met mijn gevoel. Ondertussen weet ik uit ervaring dat mijn gevoel vertrouwen altijd de beste optie is, niet alleen voor mezelf, maar ook voor de deelnemers. Weet je trouwens, dat de wetenschap ondertussen (her) ontdekt heeft dat elke mens drie breinen heeft? Eén in je hersenen, één in je hart en één in je buik (ja, je zogenaamde buikgevoel). Dus er zit wel degelijk “verstand” in je “gevoel”. 

Maar wat heeft dit nu met Avalon te maken?

Eerst en vooral kreeg ik de dag voor ons vertrek te horen dat het thema van de week “overgave” was. En ik had het nog niet lang meegedeeld aan de groep, of we kregen onze eerste test…. We konden de grens niet over en de trein onder het kanaal niet op zonder nieuwe tickets te kopen. Er was een vergissing gebeurd bij de inschrijving en we moesten ter plekke nieuwe tickets betalen…. Wat we ook deden, de bediende was niet te verwurmen. Ook de verantwoordelijke erbij halen, hielp niet. Ze gaven ons de raad achteraf te proberen ons geld te recupereren. Dan maar in overgave gaan…. 

Geen ideale start van de reis dacht ik bij mezelf. Ik was blij verrast hoe positief de groep er mee omging. Er werd vrolijk gebabbeld en kennisgemaakt. Na een leuke (en lange dag) naar de spirituele krachtplekken in Avebury, kwamen we ’s avonds moe maar voldaan op onze bestemming. Uitgehongerd schoven we onze voeten onder tafel voor de heerlijke ovenschotel die de kokkin had klaargemaakt. Ondertussen ging ik met de eigenares de kamers bekijken zodat ik iedereen kon indelen. Drie van de deelnemers hadden specifiek geboekt in de yurt. Zij hadden een badkamer met bad/douche en toilet net tegenover de tent die gezellig was ingericht met echte bedden en waren verrukt van hun grote romantische tent. De eigenares deelde me mee dat het centrum volzet was en dat ze ons had omgeboekt naar andere overnachtingsmogelijkheden dan overeengekomen. Er begon een belletje te rinkelen… “Wat bedoel je” vroeg ik toch een beetje ongerust …. Al gauw kwam de aap uit de mouw. In plaats van kamers per twee met eigen badkamer (die ze mij bij mijn eerder bezoek getoond en “verkocht” had), kregen we oude kamers of caravans zonder toilet of douche. Alles zag er proper uit, maar het was een hele weg met trapjes op en af zonder verlichting naar een toilet of douche die we moesten delen met een tiental anderen. De caravans waren stokoud én het was snikheet…. Hoe zouden de deelnemers hierop reageren? Dit was niet de afspraak die ik had gemaakt met het centrum. 

Om een lang verhaal kort te maken… de deelnemers gingen er geweldig mee om. Zo goed zelfs, dat het de grap van de week werd. En zoals altijd als je in overgave gaat, kregen we na twee dagen een geschenk. We mochten allemaal verhuizen naar de beste kamers met eigen douche en toilet en zicht op de tuin. En weet je wat het nog fijner maakte? Dat we het allemaal nog meer waardeerden na de ervaring die we net gehad hadden!

Hoe vaak gebeurt het dat jij kan kiezen tussen vasthouden aan een situatie die je niet leuk vindt of ze aanvaarden en er het beste van maken? Hoe zou het zijn als je van “in overgave gaan” een manier van leven zou maken? Het doet me altijd denken aan dat boeddhistisch gezegde:

---

En ik? 

Ik heb mijn angst over de reactie van de deelnemers losgelaten en ben in vertrouwen gegaan. Vertrouwen in hen. En ze hebben het niet alleen schitterend gedaan, ze hebben het zelfs leuk gemaakt! Wat hebben we gelachen die week! 

Heel erg bedankt Sigi, Maaike, Karla, Lut, Hilde, Ann, Katrien, Ingrid en Leen. 

​Het was een geweldige reis om  nooit te vergeten!